Grilikten, hızlı yaşanan hayatlardan, birbirine dayanarak hayatta kalan evlerimizden kaçıp bir süreliğine doğanın; vahşi varlığına göz yumulmuş, belki de farkedilmemiş yerlerine gitmenin üzerimizde yarattığı etkiyi düşününce, üstümüze üstümüze gelen her şeyin içinde aslında her şeyi nasıl hayat memat meselesi yaptığımızı anlayamayışımız, kendimizi kaptırıp şehirlerin ve streslerin içinde sevdiğimiz insanlara ama en çokta kendimize zarar vermemiz çok korkunç ve bir o kadar da anlamsız geliyor.Sanki binalar büyüdükçe sabrımız azalıyor.
İnsanlar çoğaldıkça biz azalıyoruz.
Bizi bu kadar rahatlattığını ve gerçeğe döndürdüğünü bildiğimiz halde doğaya inatla dönmüyor oluşumuza her seferinde hayret ediyorum.Şehirlerin içinde bunlara sahip olmadığımıza dair söylemlerimiz de aslında en yakın parka gitmeye üşendiğimiz için uydurduğumuz bahaneler.
Kestiğimiz ağaçlar ve yerine yaptığımız sayısız avm'ler bizi bunaltmaya ve tüketici hayata ittirmeye devam ederken şehrimizde hala kalan ağaçlara, ormanlara, denizlere veya nehirlere yönelmemiz gerektiğine yürekten inanıyorum. Hatta sanırım ruh sağlığımız için en çok buna inanıyorum.
Asfaltlara biraz tatil verip, çimlere çıplak ayaklarımızla basmalı; dünya son hız dönüyormuş gibi gelirken kafamızı yukarı kaldırıp aslında bulutların bir yere kaçmadıklarını görmemiz gerekiyor.
Doğanın bize gösterdiği sabırın yarısını kendimize göstermemiz gerekiyor.
Ya da biliyorum.
Rahatlayın. Başına bir insan gelmeyen ortalama bir ağaç sizin dört katınız kadar yaşıyor.
Günlük problemlerimiz büyük resime bakabildiğimizde gerçekten hiçbir şey ifade etmiyor.
Ve kesinlikle başına kendisi gelmeyen insan çok daha mutlu yaşıyor.
İnsan yarattığı yaşamın kölesi olmadan yaşamalı. Doğa gibi yaşamalı.
Kendinden özgür.
İlham verici
YanıtlaSil