Tam diyordum ki galiba ben kışı özledim. Hava kapandı çatır çutur yağmur yağmaya başladı ve gerçekten özlediğim şeyin soğuk yada kötü hava şartları yada bu sıcaklardan kurtulmak olmadığını anladım. Özlediğim şey şimdilerde öğrendiğim için adını koyabildiğim Hygge. Özlediğim şey dışarıda yağış, şimşekler, gök gürültüsü ve içeride sıcak bir kahve, yılbaşı süsleri, rustik ve huzur verici, içine çekici sıcak ortam. İster bir kafede, ister evde, hani bir hisse kapılırsınız her şey tamamdır. Dışarıda kopan fırtınalardan içeriye, sıcaklığa sığınmışsınızdır ve artık o fırtınalar manzaradan başka bir şey değildir. Bu aslında açıklaması çok zor bir his. Türkçe karşılığını bulmakta çok zorlanıyorum. Danimarkalılar; Hygge sözcüğünü; bu sıcaklığı, aileyle beraber yenilen yemekleri, kahvenin yanındaki ev yapımı sıcak keki, mumlar eşliğinde edilen tatlı sohbetleri ve televizyonda gördüğümüz klasik christmas aile tablosunu anlatmak için kullanıyorlar. Amerikalılarda böyle bir sözcük yok ama ben...
Kayıtlar
Sürekli olarak ingilizce geliştirmek için ne yapılabileceğine dair mesajlar alıyorum buna cevap vermekten hep çekiniyordum aslında ama gelen mesajların yoğunluğu dolayısıyla bir yardım eli olsun diye düşünerek bu blog postunu yazmaya karar verdim. Öncelikle bilmeyenler için kendi eğitim sürecimden bahsetmek istiyorum. Ben ilkokulu Kocaeli'de bir özel okulda okudum, ilkokuldayken British Council'ın düzenlediği sınavlara katıldım 3-4 sene, lisede ise bir anadolu lisesindeydim ve dil okudum gerçi bu okulun benim ingilizce eğitimimde hiçbir fayda sağlamadığını çok emin bir şekilde söyleyebilirim, liseye geçerken İngiltere'de Bournemouth'da Kings College adlı bir okulda bir aylık bir yaz okuluna gittim, lise ikideyken de aynı okulun Londra şubesinde yine bir aylık eğitim aldım, daha sonrasında üniversiteyi İstanbul Üniversitesinde İngiliz dili ve Edebiyatı bölümünde okudum. 3.15 ortalamayla mezun oldum. Şimdi tüm bu eğitimin bana kattıklarını yok sayamayacağım için aslın...
Mesleki deformasyondan olsa gerek, Ariana'nın yeni şarkısının klibini izlerken çok heyecanlandım. İncelenecek analiz edilecek o kadar çok şey vardı ki en azından bir kısmını hemen yazmam gerektiğini düşündüm. Şarkı kadınların cinsel devrimini ve bununla ilgili açık olduğunda karşımıza neler çıkacağını anlatıyor. Klibin başlangıcında Ariana galaksinin içinde, kendisinin yeterince açık bir şekilde evrenin/galaksinin ortasında olmasıyla başlıyoruz. Ariana klip boyunca hem tüm kadınları hem de şarkıda bahsettiği kadın tanrıyı canlandırıyor, ki daha da derine girersek ikisinin aynı yere çıktığını söyleyebiliriz. Bir kaç cümle sonra kendimizi Ariana'nın ebru sanatı gibi, akmış pastel boyalar gibi görünen bir suyun içinde muhteşem görüntüsüyle karşı karşıya buluyoruz, Ariana burada bir vajina figürünün içinde yatıyor. Klip boyunca bu temayı görmeye devam ediyoruz. Sonra gelen başka bir sahnede ise küçük adamların Ariana'ya "hoe", "bitch" , "stupid...
Grilikten, hızlı yaşanan hayatlardan, birbirine dayanarak hayatta kalan evlerimizden kaçıp bir süreliğine doğanın; vahşi varlığına göz yumulmuş, belki de farkedilmemiş yerlerine gitmenin üzerimizde yarattığı etkiyi düşününce, üstümüze üstümüze gelen her şeyin içinde aslında her şeyi nasıl hayat memat meselesi yaptığımızı anlayamayışımız, kendimizi kaptırıp şehirlerin ve streslerin içinde sevdiğimiz insanlara ama en çokta kendimize zarar vermemiz çok korkunç ve bir o kadar da anlamsız geliyor. Sanki binalar büyüdükçe sabrımız azalıyor. İnsanlar çoğaldıkça biz azalıyoruz. Bizi bu kadar rahatlattığını ve gerçeğe döndürdüğünü bildiğimiz halde doğaya inatla dönmüyor oluşumuza her seferinde hayret ediyorum. Şehirlerin içinde bunlara sahip olmadığımıza dair söylemlerimiz de aslında en yakın parka gitmeye üşendiğimiz için uydurduğumuz bahaneler. Kestiğimiz ağaçlar ve yerine yaptığımız sayısız avm'ler bizi bunaltmaya ve tüketici hayata ittirmeye devam ederken şehrimizde hala kal...
Kim olduğumuzu bilmek zorunda mıyız? Yada ben buyum demek? Eğer insan sürekli değişen ve gelişen bir varlıksa neden kendi varlığımıza isim koyma ihtiyacı duyuyoruz? Bir gün sevdiğimizi ertesi gün sevmiyorken, bir gün içinde bir olay zinciriyle tamamen hayatımızı değiştirebiliyorken kim olduğumuzu nasıl bu kadar net bilebiliriz ki? Kimliklerimiz biz doğmadan henüz tanımadığımız insanlar tarafından oluşturuluyorken ve biz insanların gözündeki imajımızı yalanlarla bile değiştirebiliyorken gerçekten olduğumuzu sandığımız kişiye nasıl güvenebiliyoruz? Sürekli gelişime ve değişime inanan biri olarak kim olduğumuzun duruma ve insanlara göre değişebileceğine inanıyorum. Bir kimlik belirttiğimizde var olduğumuzu hissediyoruz belki de, belki de hatırlanabilmek için, tutunabilmek için kendimizi kalıplara uyduruyor ve onlara göre yaşıyoruz. Ya yapmasaydık? Ya serbest bıraksaydık? Ya kimliksiz olsaydık? Soruyorum size, sizi bağlayan davranış biçimleri, toplumsal yada kişisel kalıplar olm...
Son bir kaç gündür kendimi boş sayfalara uzun uzadıya bakıp hiçbir şey üretemezken buluyorum. Sanırım kendimi de aynı o boş sayfalar gibi hissetmemden kaynaklanıyor. Sıradan çinko karbon pil gibiyim. Her şey çalışır halde 2-3 gün ilerliyor derken uyarı vermeden kapanıyorum. İçime çekiliyorum. Başkalarının hayatlarını, kurgu karakterlerin hayatlarını izlemek ve dışarıdan söylenen yemekler ile hayatta kaldığımı düşünüyorum. Bu hayatlarımızı hep tüketici konumda yaşadığımız için mi oluyor da bir süre her şeye motiveyken bir süre sonra kolumuzu kaldırmak imkansız geliyor bilemiyorum. Tükenmişlik sendromunu bile deneme sürümleriyle yaşıyoruz belki de. Her şey ileriye sarıyor. Neyi neden yaptığımızı unutuyor, ya da yaptığımız şeyleri bir anda anlamsız bulduğumuzu farkediyoruz. Dünyayı değiştirmeye çalışmak değil mi? Ucundan tutup yapılan haksızlıklara ufak yardımlarda bulunmaya çalışmak. Bir anda küçücüklüğümüz geliyor akıla. Milyarlarca insan, birileri yada kendileri tarafında...