TUĞÇE SENA GÜRKAN

 - Spoiler uyarısı- Çok uzun zamanlı blog yazma direncime çok sevgili arkadaşım Gökçe Özgen’in yardımcı yönetmenliğini ve dramaturjusini yaptığı Gökçe Yılmaz’ın yazdığı yönettiği, bu iki kadının kendileri kurdukları tiyatrosundan kendilerinin üretimi olarak çıkardıkları prömiyerini Moda Sahnesi’nde yapmış olan Esrime oyunu için ara veriyorum.  Ne uzun cümle kurdum. Daha da uzunlarını kuracağım, hazır olalım. Esrime öyle bir oyun ki girdiğiniz andan itibaren çeşitli sembolizmlerin peşinde koşmaya başlarken, ipuçları ararken buluyorsunuz kendinizi. Bir nevi terapi gibi gelebilecek bir oyun, özellikle bir kadın olarak. Oyuna iki kadın ve bir hesaplaşma ile başlıyoruz, kadınlar arasındaki sevgi ve çekişme bir tezat oluşturmuyor çünkü oyundaki diğer her şey gibi çok tanıdık.  Açılış sahnesinde Gökçe Yılmaz ve Cemre Kamacıoğlu’nun karakterleri ışıkla beraber bir savaş veriyorlar, ilk gördüğümde aklımdan geçen bunun bir kendini doğurma, kendini gerçekleştirme sancısı olduğuydu. ...

 Hayatımın şu noktasında artık beni uzunca sürelerdir tanıyan herkesin de bildiği üzere kaybolmalarımla meşurum ama yazma dürtüsü, üretme dürtüsü hep evin yolunu buluyor bir şekilde. Şimdi size buraya başıma gelen tüm üzücü olayları sıralamayı o kadar istemiyorum ki aslında ama bir yandan da bunu yapmam lazımmış gibi, çünkü soran, merak eden çok insan oldu sağolsunlar. Hızlıca kötüleri aradan çıkarıyorum. Kötü bir iş tecrübesi yaşadım, ayrıldım, verem olduğumu öğrendim, 6-7 verem tedavisi gördüm, bu sürecin sonuna doğru neredeyse tüm hayatımı birlikte geçirdiğim insanları hayatımdan çıkardım. 8 yıllık ilişkimi bitirdim, tamamen hayat yolculuğumuzda geldiğim yer burası olduğu ve gelişmemde, kendimi gerçekleştirmem de ve umuyorum onun da bunu yapmasında gereken adım bu olduğu için, tüm sevgimle ve iyi dileklerimle anıyorum hala kendisini. En yakın arkadaşım olduğunu düşündüğüm biriyle ilişkimi gözden geçirmek ve geri çekilmek zorunda kaldım. Ailemle hesaplaşmalarım oldu. Yani özetle,...