Son bir kaç gün hatta hafta diyebilirim, benim için oldukça zorlu geçti. Yaptığım şeylere, yapmak istediğim şeylere olan inancımın ciddi anlamda sarsıldığını hissettim. Aslında hala tam olarak motivasyonumu geri kazanabilmiş değilim. Bunun bir numaralı sebebi ise depresyonun içinde yorgan rulosu şeklinde yuvarlanıyor oluşum değil. Hayır, kesinlikle değil. Bunun bir numaralı sebebi "son derecede gerçekçi" boş hayallere asla izin vermeyen kişiliğim. Tabi ki bu "kişilik" özelliği altında, bastırılmış bir takım problemlerin küçük küçük depremlerle yeryüzüne çıkmasını da barındırıyor olabilir. Size sonrasında rahatsız olacağım kadar dürüst olacağım. Kendimi acımasızca yargılıyorum. Zayıflıklarımı ve başarısızlıklarımı acımasızca yüzüme vuruyor ve bunlar karşısında kendimi kötü hissettiğim için de kendimi suçluyorum ve böylece asla çıkamayacağım bir döngüye giriyorum. Kendimi kötü hissettiğimde hiçbir şey yapmıyorum, çünkü "yaptığım hiçbir şeyin hiçbir anla...